Van Bodegas Bentomiz tot Alcazaba in Almeria.

16 nov.

In Almerimar is het nog volop zomer. We zwemmen nog, de palmbomen zijn altijd groen.

Je hebt eigenlijk geen idee dat het al november is. In de bergen zie je wel dat het herfst is.
De bladeren van de loofbomen verkleuren in prachtig geel. De kastanjes liggen op de grond en overal amandelen aan de bomen.

Dan is het weer tijd om visite op te halen, onze zoon Alexander, Yasmin en de kleine Rosalie. Er waren veel vluchten vertraagd en ook hun vlucht, wat is er aan de hand. Op de grond was het goed weer maar boven de wolken was er onweer. Er was een bliksem inslag in de vleugel wat veel paniek veroorzaakte in hun vliegtuig. Er werd niks omgeroepen dus de mensen wisten ook niet wat er aan de hand was. Ineens allemaal licht en een turbulentie duik naar beneden, ja dat is wel even schrikken. De kleine vond het allemaal wel leuk.

Gelukkig is er verder niks gebeurd en konden we ze alle drie in onze armen sluiten. Op naar de boot in Almerimar. De volgende dag is een bewolkte dag met veel wind. Kunnen ze even acclimatiseren voordat ze de hogere temperaturen meemaken. In de haven ligt een groot Spaans galjoen dat je kunt bezichtigen. Een geschikte dag om dat even te gaan doen. Net iets voor de mannen.

De volgende dag hebben we een verrassing voor ze. Op naar Bodegas Bentomiz, een wijnhuis dat opgezet is door een Hollands koppel. Eerst kregen we een rondleiding in de ruimte waar de wijn opgeslagen en daarna gebotteld wordt. Maar het mooiste was dat je daarna uitleg kreeg over de wijnen die je kon proeven. Jammer voor mij maar een wijntje, nee niet voor mij. Leuk om te horen hoe alles in zijn werk gaat. De kenner zegt,  je moet het leren drinken, misschien komt het nog eens.

En uiteraard gaat er een fles wijn mee naar huis en een speciale schenktuit met een aantal glazen stoppers.

Het is elke morgen zulk mooi weer, dat Rosalie buiten in de kuip heerlijk in badje kan.

Zij is lekker schoon en fris, nu wij nog. Het zeewater is eerst wat fris maar als je er eenmaal door bent, heerlijk en dat in November. Terwijl er op de Sierra Nevada sneeuw ligt, zwemmen wij.

De boot is nog niet winter klaar gemaakt zodat we nog een dagje kunnen zeilen, nou ja varen, het waaide amper. Weet Yasmin ook wat het inhoud om op zee te varen. En Rosalie heeft haar eerste zee vaart doop ook gehad. Hoe was het ook alweer, jong geleerd...........

We zagen heel veel van deze dingen in het water, hele lange soms wel van 2 meter. Toen we het wilden opvissen met de pikhaak ging het door midden. Het was net als een kwal, geleiachtig.

Eerst was het er één en nu zijn het er drie.

Omdat we geen uren in de auto willen zitten met Rosalie gaan we de militaire vesting Alcazaba in Almeria bezoeken. Even een weetje over de stads naam Almeria. Almeria is afgeleid uit het Arabisch en betekend ( Spiegel van de Zee ). Deze vesting Alcazaba bestaat uit drie delen, twee uit de tijd van de Moren en het andere deel stamt uit de Katholieke tijd. 

Je moet wel even klimmen maar je hebt boven een prachtig uitzicht op de stad en haven.

Het Alcazaba werd gebouwd op de ruïnes van een vroeger fort waarschijnlijk daterend uit 840. Het is gebouwd door de Arabieren. Dit fort en zijn omgeving is een van de meest gewenste locaties van Internationale filmmakers. Onder anderen, Game of Thrones, Indiana Jones, Mega Mindy en nog veel meer.

Je kan hier schitterend wandelen in de prachtig aangelegde tuinen met fruitbomen en fonteinen.

Er is veel te zien. Maar ook op tijd even aandacht voor de inwendige mens, picknicken bij de put en Rosalie even een flesje. Wat niet voldoende was nog een paar slokjes water voor de dorst.

Het was allemaal behoorlijk hoog. Op die onderste foto zie je ook nog een hoofdje.

Het was even een gesjouw met de kinderwagen de trappens op, maar het was de moeite waard. We hebben er een behoorlijke tijd doorgebracht. En ze vragen niet eens intree. Terwijl er wel allemaal restauraties worden uitgevoerd. En de tuinen worden ook goed onderhouden.

Dit bezoek stond al lang op ons lijstje en zo dicht bij Almerimar. 

En wat is een bezoek aan ons zonder de bergen in te gaan. Kunnen we deze keer niet de gebruikelijke paadjes nemen maar wel een wat breeder pad. Het was niet zo'n goede keuze, in de bergen was het bewolkt, winderig en koud. Dus wat doen we hier, snel maar weer naar beneden de bergen uit.

Zodra we uit de bergen waren was de lucht weer blauw en scheen de zon. Yasmin wil nog even in Roquetas del Mar pootje baaien. 

De laatste dag alweer. Nadat de koffers zijn gepakt nog even naar het strand. Nog even de warmte van de zon voelen. Nog even in korte broek. Nog even op blote voeten de zee in. Nog even......ja een week is veel te kort. Maar we hebben weer met z'n allen genoten.

En wij vooral van dit kleine lachebekje. Alleen maar kraaien en lachen en hoorde je haar niet dan sliep ze. 

Van Almerimar naar Marokko en terug.

24 okt.

Voordat we bezoek krijgen hebben we nog een schitterende zondags wandeling gedaan. In het natuurgebied van de Sierra Nevada. Een schitterend uitzicht op 2100 meter. Het was een pittige maar de moeite waard.

Eindelijk is het zo ver dat we Jeroen kunnen ophalen in Malaga. Maar in Malaga wachtend op de bus die naar het vliegveld gaat, kregen we deze foto uit Eindhoven.

Dit is balen, wat nu. Jeroen probeert een andere vlucht te boeken naar Spanje. En wij proberen de door hem gehuurde auto mee te krijgen. Na heel wat praten en papieren invullen krijgen wij de auto mee, gelukkig maar anders konden wij een hotel nemen, de laatste bus was al weg. Jeroen heeft voor de volgende dag een vlucht naar Alicante kunnen regelen. En wij hebben de auto zodat wij de volgende dag naar Alicante rijden en daar dan eindelijk elkaar kunnen begroeten. We hebben een reis schema en doordat hij nu één dag mist is er geen tijd te verliezen. De volgende dag half vier s'morgens opstaan. We gaan de oversteek doen naar de Spaanse enclave Melilla. De meesten liggen nog op één oor maar wij zien de zon opkomen, prachtig gezicht.

En een show van dolfijnen, wat een snelheid en wat een wendbaarheid hebben die beesten. Van links naar rechts en voor de boeg. Het was een fijne zeiltocht met aan het eind de motor er bij aan. 

De volgende dag gaan we met de bus naar de Fronterra, om over de grens te gaan naar Marokko.

Zo'n beveiligende grens is altijd indrukwekkend, is al een belevenis op zich. Zijn we in Europa niet  meer gewend. Vandaar met de bus naar Nador centrum en daar een taxi genomen die ons naar het vliegveld brengt, waar we een auto hebben gehuurd. We rijden naar Meknes door het Rifgebergte.

Marokko is een schitterend land. 

We checken in, in een riad en drinken een welkoms drankje, Marokkaanse muntthee, op het dak terras. We hebben nog genoeg tijd om wat van Meknes te zien. Op het dakterras van een restaurant hebben we uitzicht op het plein waar van alles te doen is. Heerlijk genietend van het eten wat bereid is in een tagine.

Voor Jeroen is het al bijzonder dat we nog zo lang s'avonds buiten kunnen zitten bij een nog aangename temperatuur, en dat voor midden oktober. De volgende dag gaan we op weg naar het Hoge Atlas gebergte. Onderweg zagen we landen vol met rijen uien, die ze daar hadden te drogen.

Door de bossen rijdend waren er wilde apen op de weg.

Wat een landschap aan de ene kant het Hoge Atlas gebergte en aan de andere kant van de weg de sahara. Als je de huizen ziet waar de mensen in wonen. De huizen gaan helemaal op in de natuur.

Ik vind het prachtig, om te zien. Ver van de bewoonde wereld en alleen maar leven bij de dag. Het zal niet een gemakkelijk leven zijn maar wat er verder in de wereld gaande is zal hen een zorg zijn. 

We zagen een vreemd beest een soort leguaan, waar is ie nu?

Het blijft fascinerend de diepe afgronden en de hoge bergen. En niet te vergeten de kleuren van het gesteente. Je blijft foto's maken. 

De woestijn, je denkt wat is daar nou aan te zien . Dat is ook zo mooi, wijds en in de verte zomaar een berg. Je kan mij daar wel een paar weken laten rondtrekken. 

Maar jammer genoeg hebben we maar twee dagen. Na 826 km in ander halve dag leveren we de auto weer in Nador af.  Met de taxi naar de grens, wat een drukte is het daar. Ontzettend veel auto's die de grens over willen en veel jonge mannen. We kwamen met moeite over de grens. Er was even wat gedoe met een paar jonge mannen. Ze schreeuwen ook allemaal door elkaar en in een taal die je niet verstaat. De Marokkaanse politie was zo vriendelijk om ons de goede weg te wijzen en de jonge mannen bij ons weg te houden. Jeroen heeft in twee dagen wel het echte Marokko mogen meemaken.

Hier was nog niets aan de hand maar na een paar uur kotsmisselijk.

Om middernacht zijn we weer bij de boot. We beslissen dat we eerst gaan douchen en dan direct gaan beginnen met de oversteek. Er komt namelijk harde wind. Nou dat hebben we geweten het was windkracht 6-7 schuin van voren. De golven bouwden snel op. Jeroen wou een oversteek meemaken, nou dat heeft hij. Ook hij heeft wacht gehouden. En heeft het zeilen en navigeren goed onder de knie gekregen.

De dag erna is de eerste dag dat Jeroen kan uitrusten. Niks op het programma. Daarna, hup de Spaanse bergen in, voor een wandeling. De bergen zijn in elk land weer anders, uniek.

We hebben de mijnen route gedaan en dan wel de langste weg.

Bij het boren van de mijnen komt er afval en dat is dan gravel. Hier zie je een hele berg van die steentjes. Je moet er om denken dat door het verschuiven, je niet naar beneden glijd. 

Dit was de laatste dag alweer van Jeroen zijn actieve vakantie, morgen half drie opstaan om weer naar Malaga te gaan. Het was een vakantie van steeds erg vroeg opstaan en lange dagen. Maar zeer afwisselend, wij en hij hebben weer heel wat mee gemaakt. We hebben weer van elkaars gezelschap genoten. 

We hadden Jeroen nog maar net weggebracht en terug op het busstation in Malaga brak het noodweer los.

                               

Opnieuw Almerimar

29 sept.

Half augustus hersteld het weer zich en is het volop zomer met een mooi windje. Vanaf Mallorca zeilen we richting Ibiza. Het hele eind gezeild, met de zeilen in de stand "melkmeisje".

Wat wij nog niet eerder bij de Balearen zagen is een walvis. Erg dicht bij de boot. Je ziet het niet goed maar daar waar het water schuimt daar zwom hij.

Ibiza heeft ook schitterende baaien, het is er alleen wat drukker dan in Griekenland. Gelukkig is er nog genoeg ruimte om een mooi plekje te vinden.

Het is een goede anker bodem en heerlijk weer dat we gaan het nu toch echt rustig aan doen. Het is nog maar 22 aug. Dus nog lang niet tijd om naar onze overwinterplek te gaan. Onze voorraad raakt op dat we gaan naar Sant Antonio waar een Mercadona is. Een supermarkt die alles heeft. We hebben een mooring gepakt, het anker had geen houvast tussen al het zeewier. En ja hoor, het was weer één van de zoveelste vrije dagen in Spanje dus de supermarkt was dicht.We hebben geen haast dan morgen maar de voorraad aanvullen. Het was een feest ter herinnering aan Sant Bartolome. De Bartholomeus nacht was een massale moord partij op de hugenoten die in Parijs plaats vond. In de nacht van 23 op 24 aug 1572. Waarom ze dan in Spanje een vrije dag moeten hebben is voor mij een raadsel. Maar we werden die nacht wel op een grandioos vuurwerk getrakteerd.

De volgende dag eerst maar aan de steiger om de boot af te spoelen. Zat namelijk onder het roet van het vuurwerk en kartonnen snippers. En nadat we verse groenten en fruit en andere dingen hadden ingeslagen konden we weer heerlijk rustig zeilen en ankeren in een baai. We wilden die toren daar hoog op de berg wel eens bekijken. Wat is dat nou precies.

Met de bijboot naar de kant. Op slot natuurlijk, terug zwemmen willen we niet.

Wat is het toch heerlijk om in de bergen te klimmen en klauteren. Lekker een eind wandelen en dan genieten van de ver gezichten.

Aan dit genieten komt plotseling een eind, als we het trieste bericht krijgen dat onze schoondochter haar vader is overleden. We kijken of de mogelijkheid er is, dat we in korte tijd naar Nederland kunnen vliegen. Op Ibiza lukt het niet, geen vluchten meer. Wat nu. We besluiten om in één stuk door te varen naar Almerimar. Het is 28 aug. als we op onze winterbestemming aankomen wel erg vroeg maar het is niet anders. Het heeft ook een keer zijde en dat is dat we de kinderen en kleinkinderen weer even zien.

Terug in Almerimar gaan we eerst kijken bij ons stamkroegje El Tonel. Toch wel leuk al het bekende en bekenden. Natuurlijk gaan we nog lekker zeilen, het weer laat het toe en om nu al te stoppen, nee dat kan nog niet. En we pikken ook nog even de  sundaywalk mee.

Van Griekenland naar de Balearen.

14 aug.

Op 10 juli vertrekken we om 4 uur s'morgens vanaf Paxos richting Italië. Het is een schitterende zonsopkomst.

Na een paar uren varen komen we in dikke mist, je ziet niets. Zo nu en dan hoor je de misthorens van de grote vrachtschepen. Gelukkig hebben we rader en zien daarop de schepen varen en wat voor koers ze hebben. In de middag trekt de mist weg en hebben een rustige nacht oversteek naar Rochella Jonica, vergezeld met dolfijnen.

Daarna gaan we door de straat van Messina richting Reggio Di Calabria. In de straat van Messina draait de wind en neemt toe tot 6-7 Bft. en dat op de kop. Niet prettig al dat gestamp en we zijn er ook nog niet. De volgende dag zien we deze boten varen.

Hier worden zwaardvissen mee gespot en gevangen. Er staan 3 mannen op de uitkijk. Zodra ze een zwaardvis zien loopt een ander over de meterslange brug die ver voor de boot uitsteekt naar voren en probeert de zwaardvis te harpoeneren. In 2 stappen zijn we langs de noord kant van Sicilië gevaren om in Trapani te komen. Lange dagtochten maar het is even niet anders, het weer is bar en boos onweer met een flink portie wind. Je ziet langs de kust dat hier hevige bosbranden zijn geweest, overal zwarte plekken.

Volgende week beloofd het beter te zijn, voor de oversteek naar Sardinië. Even bijkomen en wachten op de goede wind. Een paar leuke kiekjes van Trapani.

Bij een perfect blauwe lucht kan dus een zeer harde wind voorkomen. Anders dan we in Nederland gewend waren. Vanuit Trapani komen we met een nacht oversteek in de baai bij Villasimius op Sardinië aan. Het is de bedoeling dat we het nu wat rustiger aan doen maar hier is ook de wind weer de spelbreker. Hoge deining in de baai. We gaan verder langs de zuidkant naar het westen van het eiland waar we nog niet zijn geweest. Overal staat de wind op de kust dan maar een haven in.

Deze boot ligt er nog niet zo lang, ziet er nog goed uit. Zonde, ten gevolge van de harde wind? We zien op de weerkaarten dat er windkracht 9 aankomt. Jeetje, we overleggen even, waar willen we dit uitzitten? Die paar havens aan deze kant hebben niet veel te bieden, alleen een hoge prijs. We besluiten om naar Alghero te gaan weer even door varen maar daar kun je gerust een aantal dagen op slot zitten. Het zijn weer lange dagtochten van 12 á 13 uren varen. Alghero is een mooie stad met goede supermarkten, wat ook belangrijk is en gezellige nauwe straatjes met gezellige terrasjes en winkeltjes.

Dit is toch een vrolijk aanblik. Allemaal beschilderde potten met bloemen.

Op 30 juli komen we in Mahon aan, in 3 weken tijd van Griekenland naar de Balearen. Dit was niet de bedoeling, de wind zat ons op de hielen. Ook op Menorca waar we, door te harde wind, op een nacht andere boten zagen weg drijven. Dan ontstaat er even paniek. Een catamaran zat al op de rotsen, dat is dan niet leuk wakker worden. Naast ons kwam ook al een boot voorbij drijven op nog geen meter afstand. Achter ons waren ook een paar boten op drift geraakt. Je moet goed kijken wat voor grond het is en genoeg ankerketting vieren.
De gebruikelijke regel is eigenlijk 5 keer de waterdiepte. Bij 6 meter diepte, 30 meter ankerketting.
Is het helder water en dat is het meestal, kijken we altijd even met de duikbril op hoe het anker er bij ligt, wel zo veilig. Niet iedereen doet dat.

Met 36 graden zee temperatuur, onderaan op de meter, is het ook niet zo verwonderlijk dat het onweert met stortbuien en harde wind.

Uit deze lucht is ook heel wat ellende gekomen. Bij Middellandse Zee denkt men aan mooi weer. Dat is niet altijd het geval. Op een boot ben je zeer kwetsbaar, je moet altijd vooruit kijken, wat gaat het weer doen en alert blijven. Het kost soms veel energie vooral als het slapen ook niet wil. Na een zomer varen zijn we er wel weer klaar mee. Het is niet alleen maar halleluja. Het is allemaal fantastisch maar soms ook afzien en zeer vermoeiend. Je moet flexibel zijn want vaak worden plannen weer met de dag anders. En dan is het thuisfront er nog. Het gemis van kinderen en kleinkinderen, die veel te snel groeien. Het is net zo als ik in het vorige blog schreef over baaien. Het is de afwisseling wat het bijzonder maakt. Conclusie, zijn al weer veel te lang weg. Zo dit lucht op.