Bonje met de havenpolitie.

3 okt.

Er zijn natuurlijk havens bij waarvan je zegt 1 nacht is prima, maar langer hoeft niet. Zo hebben we ook wat beleefd in Malaga. We komen aan in de haven, volgens de kaart plotter. Daar was niets meer. Aan de kade was geen plek meer, dus wij de lege haven maar in om te over nachten, dan zien we morgen wel weer. De mensen die daar aan het slopen waren, verwezen ons naar de nieuwe marina, die nog maar net open was. Dus wij tuffen daar braaf heen. Ziet er goed uit alles nieuw maar nog wel leeg. De mensen die daar werken, mogen wel een cursus volgen van , hoe ga ik met klanten om, er kon geen vriendelijk woord vanaf. En de prijs die ze zeiden nou, we dachten dat we de plek moesten kopen, we vielen steil achterover. Wij weer terug tuffen naar de "slopershaven". Daar hebben we de nacht doorgebracht. Nu we toch hier in Malaga zijn willen we ook wat van de stad zien. Er is plek aan de kade dus daar leggen we maar aan.

Mooie parken.

Een schitterende stad met grote winkelstraten, en kleine knusse steegjes. Prachtige parken waar allemaal parkieten in de palmbomen aan het nestelen waren. Wat hebben die beesten een lawaai.

Na een gezellige tijd daar doorgebracht te hebben komen we weer terug bij de boot. Eerst maar even wat drinken en dan weer het water op. Daar stopt een wagen van de havenpolitie, of we maar even 20 euro willen betalen. Nou nee natuurlijk niet, we gaan zo weg. Ook voor een paar uurtjes moeten we betalen. Oké, maar geen 20 euro. Jullie kunnen dan de hele nacht hier blijven. Dat is niet de bedoeling we willen net weggaan. Nou, als we de boot papieren even willen laten zien. Dat is allemaal in orde. Dat we dan nu toch maar even betalen, nee doen we niet. Toen wou hij de paspoorten zien, ook goed. Toen wou hij weten of ik Roelof zijn vrouw was en dat we in het zelfde huis woonden. Nou ja zeg. Hij wou de paspoorten meenemen om aantekeningen te maken, op kantoor. Toen schoot Roelof uit z'n slof. Je neemt ze niet mee, aantekeningen kun je hier maken schrijf maar op wat je wil weten. Ja maar dit is Spanje. Daar hebben we dus niets mee te maken. Toen heeft hij nog een auto opgeroepen met twee collega's. Die moesten weer terug naar kantoor om officiële papieren op te halen. Het duurde maar en duurde maar, en zij werden alle vier steeds nijdiger, dus wij hebben ze ter lange leste maar laten winnen. 

 Een nadeel van zo'n reis, als je lange tijd van huis bent is, dat als je een telefoontje krijgt dat één van je zonen naar het ziekenhuis is. Hij heeft een éénzijdig ongeluk gehad met de fiets. De plastische chirurg is 2 uren bezig geweest om z'n gezicht weer op te lappen. Hij heeft meer dan 20 hechtingen. Als je zoiets hoort dan wil je maar op één plaats zijn en dat is bij hem. Gelukkig wordt hij goed opgevangen door z'n broer en een oom die nu een oogje in het zeil houd. En lang leve de telefoon en het internet zodat ze ons goed op de hoogte kunnen houden en mocht het zijn dat we naar huis moeten dan kunnen we snel daar zijn.

Roelof zet de sprookjes schrijver, verteller Hans Cristian Andersen even een zonnebril op. Die woonde op z'n 57 ste jaar in Malaga.